Systim Classificatiesysteem

De DSM (Diagnostic and statistical manual of mental disorders) is een zeer bekende classificatie systeem. Tegenwoordig worden psychische stoornissen geclassificeerd dit maakt het makkelijker voor artsen en andere hulpverleners om de juiste behandeling aan te bieden. De DSM doet geen uitspraken over de eventuele oorsprong van de stoornis en is ook niet gebaseerd op een theorie. De hulpverlener stelt een diagnose door het gedrag van de cliënt te vergelijken met de criteria die het DSM-classificatiesysteem geeft voor specifieke patronen in het kader van de psychische stoornissen. Valt het op dat de cliënt in zijn gedrag veel angst vertoont dan kan er gekeken worden naar de stoornissen onder de categorie angststoornissen. Afhankelijk van de soort angst en het specifieke gedrag kan er een diagnose worden gesteld.(Nevid, J.S., et al. 2012)
In dit artikel werp ik een blik op de DSM-V die in 2013 is uitgekomen. Er zijn een aantal psychiaters geweest die de nadelen hebben benadrukt van deze nieuwe versie. Vooral de bekende psychiater Allen Frances uit Amerika heeft de grootste stem in het uiten van kritiek. De komst van de DSM-V is volgens hem onnodig en het zou het begin zijn van een samenleving waarin veel meer mensen een psychiatrische stoornis zou kunnen hebben. Dit zei Allen Frances in een documentaire van Labyrint. Dit zijn naar mijn mening harde uitspraken, wat mijn nieuwsgierigheid heeft opgewakkerd om te onderzoeken wat de DSM precies is en in hoeverre deze kritiek terecht is. Daarom de vraag: Is de DSM-V het begin van een samenleving waarin iedereen ziek is? Later in mijn beroep als Creatief therapeut zal ik te maken krijgen met diagnoses opgesteld door een psycholoog of psychiater met behulp van de DSM. Na aanleiding van deze k...

... middle of paper ...

...ebruiken. Zoals ik al eerder benoemd had, hebben we nog steeds zelf de controle. De DSM-IV heeft er immers ook voor gezorgd dat er meer kinderen de diagnose ADHD kregen, maar daar is nu ook verder geen kritiek meer op gekomen.
Dat de DSM-V de eerste stappen zet om de stoornissen vanuit symptomen te benaderen, is naar mijn mening ook een positieve ontwikkeling. Het wordt zo minder een lijstje afwerken met criteria, maar kijken naar de symptomen van het zieke deel en het gedrag dat daarbij naar voren komt.
Samenvattend ben ik dus van mening dat we het handboek niet zo in de prullenbak moeten gooien, want er staat wel degelijk iets in waar we in de gezondheidszorg wat aan hebben en belang bij hebben, maar er is ook wel enige voorzichtigheid gevraagd wat betreft het stellen van diagnoses. Het is naar mijn mening niet de bedoeling om ongevraagd diagnoses te stellen.