Joden

Joden in de Tweede Wereldoorlog

Adolf Hitler kwam in 1933 aan de macht in Duitsland. Rond die tijd ging het niet zo goed met Duitsland en Hitler gaf de Joden daar de schuld van, hij vond ook dat het door de Joden kwam dat Duitsland had verloren in de Eerste Wereldoorlog. Hitler zij dat Joden ‘minderwaardige mensen’ waren. De Nazi, Een Nazi is een aanhanger van het nationaalsocialism, bouwde een groot leger om zo Europa aan te vallen. In 1940 gebeurde dat ook. Nederland wou neutraal blijven maar Hitler trok zich daar niets van aan. Op 10 mei 1940 werd ook Nederland aan gevallen. Hitler weet precies wie er Joods is en wie niet, eerst moesten alle ambtenaren en onderwijzers een ariër verklaring teken. Later moest iedereen aangeven of die joods is en of die joodse family heeft. Als de Duitsers dat eenmaal weten dan beginnen de nazi’s de joden zwart te maken, met filmpjes waar in ze worden vergelijken met ratten, ze willen iedereen laten geloven dat joodse mensen slecht zijn. De overgrote meerderheid van de Nederlands bevolking had geen hekel aan joodse mensen, maar verzet zich ook niet als er meer en meer maatregeling komen tegen joden. Joden mogen niet meer naar parken, ze mogen geen radio’s bezitten. Joodse dokters en advocaten mogen alleen joodse klanten hebben, en joodsen kinderen moeten naar joodsen scholen. En trouwen mogen joden alleen nog maar met joden. Cafe’s ook voor joden verboden net als hotels en restaurants. Ze mogen niet meer naar theaters, niet meer naar de bioscoop, niet naar dierentuinen en het zwembad.
Vanaf mij 1942 moeten alle joden vanaf 6 jaar een gele ster dragen, een David ster en die moeten ze ook nog zelf kopen, vier per person. Als je joods ben moet je die ster altijd buitenhuis dragen, doe je dat niet e...

... middle of paper ...

...h, haar zus Margot, Meneer Dussel en de familie Van Daan, die een zoon hebben. In Augustus 1944 zijn ze verraadden en worden ze op transport gezet naar kamp Westerbork en vanuit daar naar het concentratie kamp Auschwitz in polen gebracht. In de winter van 1944 moeten Anne en haar zus Margot op transport naar Bergen-Belsen, een kampin het noorden van Duitsland. Anne en Margot zijn in maart 1945, twee maande voor de bevrijding van Nederland, gestorven aan de ziekte tyfus. Anne was toen 15 jaar. In de jaren dat ze in het achter huis was hield ze een dagboek bij waarin ze schreef over haar angsten, haar liefdes gevoelens voor de zoon van Familie Van Daan, de ruzies met haar ouder en zus en over haar droom dat ze schrijver will worden. De enige die het overleefde van de familie Frank is Otto franks haar vader, hij vond haar dagboek en maakte haar droom waar!